با تحلیل مقدار مولکولهای آب دو شهابسنگ مریخی، که روزی از سطح سیارهی سرخ کنده شدهاند، دانشمندان دریافتند که میزان آب پوستهی مریخ از آنچه که پیشتر تصور میشد بیشتر بوده است. این یافتهها جان تازهای به سوالات در مورد پتانسیل حیات در مریخ امروز میدهند.
تا به حال زمین تنها سیارهی شناخته شده با مخازن فراوان آب بود. اما حالا دانشمندان با بررسی مقدار آب دو شهابسنگ مریخی، دریافتند که حجم آب پوستهی مریخ بسیار بیشتر از آنچه که پیشتر تصور میشد بوده، برآورد تازه میزان آب گذشتهی مریخ را حتی در اندازههای زمین تخمین زده است. نتیجه نهتنها روی دانستههای ما از تاریخچهی زمینشناسی مریخ اثر میگذارد بلکه به اینکه آب چطور به پوسته رسیده هم اشاره میکند. این اطلاعات احتمال اینکه مریخ میتوانسته حیات پایدار داشته باشد را تقویت میکند.
دانشمندان شهابسنگهای نسبتا جوانِ موسوم به شرگتایتها –گونهی بسیار نادری از شهابسنگ- که حدوداً ۵/۲ میلیون سال پیش، بعد از جدا شدن از مریخ به زمین رسیدهاند را بررسی کردهاند. این شهابسنگها محصول ذوب بخشی از جبهی –لایهی زیر پوسته- مریخ هستند. آنها در عمق اندکی از زیر سطح و روی سطح متبلور و کریستاله شدند. به لحاظ دانش شیمی خاک، این شهابسنگها حرفهای زیادی در مورد فرایند شکلگیری سیاره، برای گفتن به دانشمندان دارند.
پژوهشگران با تحلیل این دو شهابسنگ که تاریخچهی شکلگیری کاملاً متفاوتی داشتند، متوجه شدند که یکی از این دو، در جریان شکلگیریاش دستخوش آمیختگی شدید با سایر عناصر بوده، در حالی که دیگری، چنین شرایطی را تجربه نکرده است. آنها با اندازهگیری مقدار آب آپاتیت معدنی – از گروه کانیهای فسفاتی- دریافتند که تفاوت اندکی بین آن دو وجود دارد در حالی که شیمی عناصرشان بطور قابل توجهی متفاوت است! نتایج گویای آن است که آب، در جریان شکلگیری مریخ وجود داشته و سیارهی سرخ قادر به ذخیرهی آب در لایههای درونی خود در آن دوران بوده است.
بر مبنی مقدار آب معدنی شهابسنگها، دانشمندان برآورد کردهاند که جبهی مریخی، همان لایهای که صخرهها از آن ناشی شدهاند، بین ۷۰ و ۳۰۰ بخش در میلیون (ppm) – واحد سنجش برای مقادیر بسیار اندک- آب داشته است. در مقایسه، جبهی بالایی زمین تقریباً ۵۰ – ۳۰۰ بخش در میلیون آب دارد. این گروه با استفاده از روشهای جدیدی از جمله «طیفسنجی جرمی یون ثانویه» (SIMS) قادر به اندازهگیری این ارقام شدند.
شواهد جالب توجهی بر وجود آب مایع در سطح مریخ در دورههایی از زمان وجود دارد؛ پژوهشگران میگویند: «این مثل یک معما است که چرا برآوردهای پیشین، درون سیاره را بسیار خشک نشان دادهاند. در حالی که پژوهش اخیر پیشنهاد میکند که ممکن است آتشفشانها ابزار اولیه برای راندن آب به سطح سیارهی سرخ باشند.»
این مطالعه نهتنها توضیح میدهد که مریخ چطور آب خود را بدست آورده بلکه شیوهای از ذخیرهی هیدروژن در تمام سیارات خاکی در هنگام شکلگیریشان ارائه میکند.
پمپاژ آبهای زیر زمینی در جنوب شرقی اسپانیا ممکن است ماشهی زمین لرزهی مرگ بار 2011 در آن منطقه را کشیده بوده باشد زمین لرزه یکی از غیر منتظرهترین و غیر قابل پیش بینیترین پدیدههای مخرب طبیعی بوده است. قسمت بزرگی از علل زمین لرزهها را در اصطکاک صفحات تکتونیکی پوستهی زمین باید جستجو کرد. اما به وضوح این، تمامِ علتِ تمام زلزلهها نیست. از آنجا که این فروریزشهای درونی صفحات یا لایههای پوستهی زمین است که زمین لرزه را باعث میشود میتوان گفت که هر عاملی که در جهت آزاد کردن تنشهای گیر افتاده در این صفحات و لایهها عمل کند میتواند حرکت فروریزشی بهمنوار آنها در درون و گاه بیرون زمین را در پی داشته باشد که به هر رو باعث زلزله میشود. (تنش به فشار یا کششِ اِعمال شده بر شیئی مادی گفته میشود.) بعید نیست که این عوامل را انسان ناخواسته خود باعث شود.
مردم در جنوب شرقی اسپانیا آب را برای مصارف شرب و آبیاریِ محصولات از زیر زمین پمپ میکنند. بنا بر نتیجهی حاصل از مطالعهای جدید، این عمل ممکن است به بروز زمین لرزهای که نُه نفر را در سال 2011 میلادی در آنجا کشت کمک کرده باشد. یک زمین شناس به نام پابلو گونزالز در دانشگاه اونتاریوی غربی لندن، در کانادا، روی مطالعهای جدید کار کرده است. او بیان داشت که زمین لرزه در ناحیهای از اسپانیا واقع شد که به طور مرتب شاهد زلزله است. به بیان او احتمالاً نوع مهلک این زلزلهها بوده است که به هر رو در 2011 واقع شد.
او بیان داشت که حتی بدون استخراج آبهای زیر زمینی، موعدِ زلزله رسیده بود. اما حالا او ظنبن است که احتمالاً استخراج آب، ماشهی وقوع لرزه را زودتر کشیده باشد. زمین شناسانی چون گونزالز به مطالعهی رابطههای موجود بین فعالیتهای بشری، آبهای زیر زمینی و زمین لرزهها میپردازند. مثلاً هنگامی که یک سد ساخته میشود آب در یک نقطه توده میشود. مطالعات قبلی نشان دادهاند که چنین تجمعی از آب ممکن است باعث وقوع زمین لرزهای در منطقه شود. برخی از دانشمندان ظنینند که همین مسئله سبب اتفاقی است که در سال 2008 میلادی افتاد، هنگامی که زمین لرزهای پر قدرت هشتاد هزار نفر را در سیچوان چین به هلاکت رساند. مطالعاتِ دیگر نشان دادهاند که آبِ پمپ شده به سطح زمین در خلال گسست هیدرولیکی – پروسهای که منابع نفت و گاز طبیعیِ عمق زمین را آزاد میکند – نیز میتواند ماشهی زمین لرزهها را بکشد.
پس از زمین ارزهی اسپانیا در مِیِ 2011 گنزالز و همکارانش دنبال این بودند که دریابند آیا پمپاژ آبهای زیرزمینی نقشی در زمین لرزه داشته است یا نه. آنها قبلاً میدانستند که آنقدر آب از این منطقه پمپاژ میشد که سطح آبهای زیر زمینی هر سال ده سانتیمتر افت میکرد.
دانشمندان به مطالعهی دادههای ماهوارهای پرداختند تا ببینند در خلال زلزله، زمین چقدر حرکت کرده است. سپس آنها کوشیدند بفهمند چه نوع تنشهای زیر زمینی میتوانسته ماشهی شروع آن حرکتها را کشیده باشد. آنها دریافتند که زمین در مکانهایی بیشترین لرزش را داشته است که در آنجا مخازن زیر زمینی آب یا سفرههای آب زیر زمینی، آبکِشی شده بودند. این ارتباط، بیان کنندهی این است که برداشتِ زیاد آبِ زیر زمینی باعث ازدیاد تنش در زمینهای اطراف شده است. این تنش بالاخره ماشهی زمین لرزه را کشیده است؛ این چیزی است که گروه، اکنون در ژورنال تحقیقی علوم زمینی طبیعی پیشنهاد میکنند.
این مطالعهی جدید، نخستین مطالعه در نوع خود است که نشان میدهد برداشت آب میتواند ماشهی زمین لرزه را بکشد. در امتداد مطالعاتی که تجمع آب را به زمین لرزه ارتباط میدهند این کار نشان میدهد که آنچه بشر در طبقهی فوقانی زمین انجام میدهد میتواند باعث تغییرات بزرگی در طبقهی تحتانی زمین شود.